Fantastische reis naar Kongsberg

De concertreis naar Kongsberg, van 13 tot en met 17 mei, samen met De Pionier was een aaneenschakeling van hoogtepunten, hilarische momenten, veel muziek en een berg gezelligheid.

De vijftig Kongsberg-gangers kwamen dolenthousiast terug. Vijf Pioniers, vijf Caecilianen en twee Noren doen verslag, elk aan de hand van één vraag.

Marcel: ’Basje ging als handbagage mee!’

Tja, dan heb je een hele grote toeter, maar hoe neem je dat ding mee in een vliegtuig? Marcel Berendschot, bassist van Gouda's harmonie De Pionier, vertelt hoe dat ging, van en naar Noorwegen.

”Een cello of contrabas kennen ze wel bij de vliegtuigmaatschappijen, maar een bas? Foto gemaakt, gewogen (23 kg), gemeten (te groot), en vervolgens veel telefoon en mailverkeer door Hinke, met als positieve conclusie ’het zou moeten kunnen’. Maar hoe precies en tegen welke prijs bleef onduidelijk.

Om op vrijdag met twee bassen om 5.20 bij het Huis van de Stad te zijn is ’appeltje eitje’, en in de bus is er ’plaats zat’. Op Schiphol samen inchecken van alle bijzondere instrumenten en muzikanten. Dat ging lekker vlot. Henk had geen gewone koffer en zijn basje mocht als koffer gewoon het ruim in. De drie extra bagagestoelen deden hun werk, en met één van die stoelen mocht basje Marcel als koffer het ruim in. Op de luchthaven in Oslo even de afwijkende bagageband zoeken voor de bassen, dan de bus in, en daarna in het hostel tijd voor de basjes om te slapen.

De Noren hadden het goed voor elkaar. De bassen gingen in de taxibus met aanhanger naar de berghut Knutehytta. Lekker spelen daar, maar wel wat zwaar met zo’n bas om je nek. Een dag later klinken de bassen mooi in de barokkerk. De optocht op dinsdag bleek zeker met tempo 116 een uitdaging te zijn. Langs de monumenten ging het nog wel. Daarna stapte Henk, onder begeleiding van de assistentes, op tijd uit de stoet, en regelde de assistentes dat ik de draagriem van basje Henk kon gebruiken.

De terugweg naar Nederland zou vast net zo soepel verlopen als de heenweg. Op vliegveld kon Henk zijn bas weer het ruim in. Maar toen kwam basje Marcel. De Noren zijn heel vriendelijk om de regels letterlijk toe te passen: ’Een bagage stoel is géén persoon, en mag dus geen koffer meenemen’. Laat staan een bas. En de twee betaalde ongebruikte tickets dan? ’Nee, want die ontbrekende personen kunnen niet inchecken en dus ook geen (bas)koffer mee nemen’. We mogen flink betalen om de bas als extra koffer in het ruim mee te nemen. Na wat discussie kwam het alternatief: de bas mag gratis als handbagage mee!

Naar de centrale security afdeling, want door de scanapparatuur past geen bas! Daar reageerden ze vol verbazing. ’Wat doet u hier in uw uniform met die bas?’ Na een kwartier overleg kwam de oplossing van de security en incheck-dames. Alleen onder persoonlijke Noorse begeleiding mag basje Marcel door de security. Na grondige inspectie van de bas en koffer, kon basje Marcel met charmante assistente naar de gate, waar ze tot haar genoegen met applaus werd ontvangen.

Basje als eerste het vliegtuig in, past net (niet) op een stoel. Hartelijk welkom aan boord door de KLM, die goed snapt hoe je met regels om kunt gaan: een muzikale terugvlucht.”

Patrick: ’Høtteķnøttenhöøgte blijft een hoogtepunt’

De Pioniers en Caecilianen in Kongsberg stonden onder leiding van Patrick de Heus, dirigent van Caecilia (en trombonist als er gefeest werd). Wat vond hij de gaafste uitvoering?

“Alle concerten/uitvoeringen waren stuk voor stuk super. Elke keer was er wel een moment van: wow, zo te gek met deze groep om hier te zijn en te spelen! Toch blijft de høtteķnøttenhöøgte wel een hoogtepunt. Staand spelen op 700 meter hoogte met een fantastisch uitzicht. Bewolking, zon en gezellig. Al zat er bij die en gene nog aardig wat bloed in de alcohol!

Tijdens ’Let me entertain you’ denk je op een gegeven moment: wat gebeurt hier, en zie je zachtjes dwarrelende sneeuwvlokken. Dacht eerst dat het de watten uit m’n hoofd waren, maar nee, het was echte sneeuw. Dit was een gevoel welke onbeschrijflijk is.

Ik heb van de hele reis genoten en wil iedereen nogmaals bedanken voor de inzet en de gezelligheid. CORRRRPSSSS see you next time!”

Odd: 'It was the biggest marching band ever in Kongsberg!'

Tjongejonge, wat marcheerden de Noren snel! De blazers moesten ook binnen een paar seconden een mars inzetten. Daarom deze vraag aan tambourmaître Odd Kittelsen van het Kongsberg Byorkester: Wat vond je eigenlijk van ons marcheren?

“As far as I know, the combined marching band of the Pionier, Caecilia and Byorkester is the biggest marching band to appear in Kongsberg ever, at least during the 17th of May parade. Even though some of you did not have the experience with marching in parades, and the very limited time to practice before the parade, I feel that the result was a far greater success than anyone could have hoped for. Everybody approached the challenge with a positive mindset and our appearance was much noticed by the spectators and our fellow musical colleagues.

There are of course a lot of challenges with a big band like this, one of them being that all musicians are not able to see commands and hear fellow musicians during the parade. However, after a couple of marches during the morning session, the combined band sounded very good due to the complementary instrumental setup of the three band. All in all, a very successful day!

It was really nice to have all of you guys in Kongsberg for social and musical activities.”

Ine: ’17 mei was onvergetelijk’

Niet alle concertreis-deelnemers liepen mee in de parade. Ze stonden wel mooi tussen al het publiek. Ine van Leeuwen Lindsen , die klarinet speelt in het RSO van De Pionier, vertelt hoe ze dat heeft beleefd.

“Vroeg in de ochtend, 6 uur, kwamen wij bijeen met de Noorse muzikanten. Precies om 7 uur begon het serieuze deel van de dag met 21 kanonschoten. Alle muzikanten stevig in de pas. De twee Nederlandse vlaggen, gedragen door Kim en Barbara, wapperden fier in een stevige wind. Eerst werden er kransen gelegd bij vijf monumenten, na een kort woord van bezinning en een lied.

Daarna begon het feest! Traditioneel gevierd met een grote optocht waarin de kinderen in nationale klederdracht met een Noors vlaggetje zwaaien. Muziekkorpsen haalden de kinderen op bij de scholen in de stad. Ook de dansmariekes voegden zich erbij.

In één lange, kleurrijke sliert liepen kinderen en muzikanten naar het grote plein. Onderwijl aangemoedigd door duizenden mensen langs de kant van de weg. Ook zij in klederdracht en zwaaiend met een vlaggetje. Op het kerkplein hield de burgemeester een speech waarna de mars ’Nasjonal Emblem’ gespeeld werd. Een plechtig, bijna ontroerend moment.

Voor mij was 17 mei een onvergetelijke dag, met een stralende zon, vrolijke mensen en geweldige muzikanten!”

Marieke: ’Eendrachtig vlaggen aan stokken gemaakt’

Het was al tig keren gezegd en geschreven: de concertreis met De Pionier was uniek. Wat vond onze voorzitter en trompettist Marieke Sasse het meest memorabel in Kongsberg, qua samenwerking met De Pionier?

“Als je op ’17 mei Noorwegen’ googelt, zie je een zee van Noorse vlaggen (ook rood, wit, blauw, maar een andere vlakverdeling). Arno, de voorzitter van De Pionier, appt mij vlak voor de reis dat hij een Nederlandse vlag meeneemt: de Nederlandse delegatie mag, naast gehoord, zeker ook gezien worden. Op reis blijkt ook Adri een Nederlandse vlag bij zich te hebben. Vlaggenstokken regelen we daar wel, bomen genoeg.

Op zondagavond komt Dag met de bomen: twee lange stokken van mooi hout, maar geheel glad, en een bosje zeer goedkoop touw. Dag heeft ze speciaal bij een vriendje laten maken. Twee vlagdragers zijn paraat, maar nu nog de uitdaging om de vlaggen zodanig aan de gladde palen te bevestigen dat ze niet halverwege de parade loswaaien.

Deze uitdaging wordt door leden van beide verenigingen op maandagochtend aangenomen: de zeilers en padvinders buigen hun hoofd over wat de beste oplossing is: Kerf in het hout, of haakjes erin draaien? Wie heeft gereedschap? De Gamma is dicht, want met alleen vastknopen gaat het niet lukken, dat is duidelijk.

Ik haal mijn meegenomen keukenmes met kartelrand en gelukkig hebben ze bij het hostel een doos schroeven en schroevendraaiers: en zo wordt eendrachtig middels een combinatie van schroefjes en knopen de klus geklaard.

De vlaggen worden bij de ingang van het hostel aan de trapleuningen gebonden om te testen en tijdens de parade is alles perfect blijven zitten! Ze zitten er nog aan: de vlaggen zijn aan Byorkester gedoneerd: kunnen we ze de volgende keer weer gebruiken!”

Ronald: ’Piloot verwachtte een moppie muziek’

Na Kongsberg hield het gefeest niet op, op de terugvlucht van Oslo naar Amsterdam werd weer flink getoeterd! Ronald Otto, trompettist bij De Pionier, blikt terug op dit blazen-op-grote-hoogte.

“Bij het instappen in het vliegtuig, op de terugweg van een fantastisch lang weekend in Noorwegen, begroette de piloot ons speciaal. Door de microfoon werd aangekondigd dat het een speciale vlucht betrof met ongeveer 50 muzikanten. Hij verwachtte min of meer wel ’een moppie muziek’ op de terugvlucht.

Nadat een hapje en een drankje waren geserveerd in het vliegtuig, stond Gerard van Buren op met zijn bariton en hij wilde wel wat gaan doen. Kevin en ik op trompet, en Stephan Suurbier op trombone, wilden wel eens meemaken wat spelen op 12 kilometer hoogte zou betekenen. Omdat iemand, niet zijnde een Pionierlid, jarig was, zijn we begonnen met ’Lang zal zij leven’, gevolgd door ’Het kleine café aan de haven’ en ’De clown’. Om nogmaals een ode te brengen aan de jarige in het vliegtuig, zetten we voor de tweede keer ’Lang zal zij leven’ in. In feite, begrepen wij, was zij haar verjaardag ontvlucht, maar door deze aubade was zij weer ’geheel terug op aarde’!

Van dit optreden op hoog niveau zijn diverse foto's gemaakt en filmpjes opgenomen. Volgens de crew was dit de eerste keer dat zij een dergelijke optreden meemaakten.

Ondanks het grote succes van dit muzikale hoogstandje, zijn er nog geen boekingen binnen gekomen om de vlucht Amsterdam-Sydney muzikaal te ondersteunen; maar wat niet is, kan nog altijd komen. We wachten af.”

Daphne: ’Bergtop spelen was adembenemend!’

Caecilia had al jaren niet meer gemarcheerd, tot Kongsberg dus. Aan fluitiste Daphne van der Steen de vraag: hoe heb je het marcheren ervaren?

“Marcheren moet je leren en vooral het halt houden en keren. Ik had nog nooit gemarcheerd dus het was best even spannend, maar ik vind dat ik me er aardig doorheen geslagen heb. De beginsignalen ’Korps!’, ’Ret!’ en ’Vi!’ (of iets dergelijks) waren snel luid en duidelijk hoorbaar. Ook het marssignaal van achteruit het korps was voor mij goed te horen. Voor het naar links of rechts draaien had ik het trucje al snel onder de knie.

Het lastige is alleen dat ik tijdens het marcheren totaal geen zicht had op de tamboermaître en de mace, waardoor het stoppen een aantal keren nogal onverwachts kwam, maar botsingen zijn gelukkig voorkomen. Problemen met het tempo had ik niet, omdat ik niets heb om het mee te vergelijken, alleen de eerste keer een berg op marcheren in zo’n tempo en dan ook nog National Emblem moeten spelen, is toch best ’adembenemend’!

Door vroege afhakers en een paar extra Noren die weer ingevoegd werden, heb ik op drie verschillende plaatsen in het korps gelopen, ook omdat die lastige hoorns en tenorsaxen weer moeilijk liepen te doen en bij elkaar wilden blijven ;-)

Ik heb ontzettend genoten van de hele dag en het was een onvergetelijke ervaring. Vooral het moment dat we van de heuvel afliepen naar de brug en je een grote zwarte mensenmassa zag, gaf mij echt kippenvel. Ik zou het zo nog een keer doen, alleen dan wel op andere schoenen, want mijn tenen waren de enige die niet helemaal ongeschonden uit de strijd waren gekomen!”

Adri: ’Mmm, kjøttsuppe!’

De Noren houden er wat andere eetgewoonten op na dan wij. Tijd voor deze vraag aan Adri van Hees (trombone bij De Pionier): hoe vond je het eten in Noorwegen?

“Ik vond het lekker! Van de kjøttsuppe in de Knutehytta, tot aan de pizza en kippenpoten na de grote optocht. Het ontbijt in het hotel was goed verzorgd, en er was voldoende keuze. Zo herinner ik mij het Engelse ontbijt: de muesli en de cruesli; het warme brood; de gebakken aardappelen, de zalm, de yoghurt, en het hardgekookte eitje.

Het steakhouse vlakbij ons hotel heeft volgens mij ook een goed weekend gehad. Bijna iedereen heeft daar een maaltijd genuttigd, en de kwaliteit was uitstekend.

Tijdens ons bezoek aan het Krona cultuurcentrum waar we een concert mochten geven, werd ons ook weer een maaltijd voorgeschoteld. Deze bestond uit een stevig gebonden soep met diverse soorten brood. Ook voor de grote optocht om een uur of 8 hebben we met z’n allen hier ontbeten (na al een uurtje of drie wakker te zijn, en een kleine optocht gelopen te hebben).

Nee, voor mij persoonlijk heb ik niets te klagen gehad. Ben je echter gebonden aan een dieet, dan zal je het best lastig kunnen hebben gehad. Je bent dan afhankelijk wat een ander jou voorschotelt, en je moet dan vaak alleen je weg bepalen.

Ik wil afsluiten, met iedereen te bedanken die deze reis mogelijk heeft gemaakt, en ook diegene die tussendoor nog pizza, en kippenpoten geregeld hebben voor ons. Tusen takk!”

Wilco: ’Feest om lekker creatief aan de slag te gaan!’

Ons eigen slagwerk kon niet mee in het vliegtuig, maar we mochten het Noorse slagwerk wat beschikbaar was, gebruiken. Hoe is dat ervaren? Wilco Moerman van Caecilia geeft antwoord.

“Wat betreft het slagwerk in Noorwegen was het vanaf het begin af aan redelijk spannend wat we konden verwachten op locatie. De gedachten hierover liepen voorafgaand al ver uiteen: van holle boomstam tot een vuilnisbak boven op de berg en van een compleet drumkit inclusief blinkende (melodische) percussie, tot het vangen van een eland om het gewei te kunnen gebruiken als slagwerkinstrument!

We hebben af en toe met z’n vieren enigszins moeten improviseren op sommige locaties met het slagwerk dat wel of juist niet beschikbaar was, maar al met al was het een feest om ieder optreden lekker creatief aan de ’slag’ te gaan. De vuilnisbakken en boomstammen hebben we in ieder geval niet hoeven te gebruiken.

Ik heb er in ieder geval bijzonder van genoten! Wat mij betreft zeer zeker voor herhaling vatbaar.”

Dag: 'Finest moment was parade and concert'.

Dag Kolstad heeft ontzettend veel geregeld voor onze concertreis. Wat vond de regelman en saxofonist van Byorkester zelf het mooiste moment?

“It is very hard to actually point out the finest moment of the weekend and your visit, since there were so many. We have achieved a grater friendship and mutual understanding, experienced a lot – both musically and social vice, and had a grat time.

If I should pick one moment of all, I believe the common 17th of May parade and concluding concert in the afternoon have to be at the top. In spite of different levels of experience within all bands, very limited time for common rehearsal and for some a new environment, it all turned out to be a great success.

'Gouda' was definitely something on everybody's lips and has been settled in 'the mind of Kongsberg'. I like to believe that we do make a difference for others, and so may happy people can not be wrong. It certainly was a memorable weekend and I am happy that it finally was made possible for you to come. We stay in touch and if not earlier, see you in 2018.”

Richard: ’Barokkerk had heerlijke akoestiek’

Menigeen kreeg kippenvel bij Morricones Melody, met Richard Slagter als solist. Wat vond de trompettist van De Pionier zelf nou de meest bijzondere soloplek in Kongsberg: de hightech-schouwburg of de historische barokkerk?

“Het meest bijzondere om mijn solo te spelen was in de kerk. Ik vond het een eer, en ja, ook best wel spannend, om met deze heerlijke akoestiek de solo te spelen. Het nummer kwam totaal tot zijn recht hier! Ik moest even worden overgehaald om op het balkon te gaan staan, maar dat duurde niet lang. Tijdens het spelen zag ik meerdere leden van het orkest de telefoon pakken om mij te filmen, echt leuk! Na afloop kreeg ik alleen maar mooie reacties, daar ben ik toch wel trots op!”

Kim: ’Vlag was zwaar, maar wat gaaf!’

Hoe was het eigenlijk om 12 kilometer met een Hollandse vlag plus paal voorop te lopen, bergop bergaf door Kongsberg? Kim Rensen vertelt.

“Dat aan mij werd gevraagd om de Nederlandse vlag te dragen samen met Barbara, vond ik een hele eer en zei dan ook volmondig ’ja’ op de vraag. Tuurlijk doe ik dat! Waarna ik me realiseerde dat ik de marcheerles had gemist en geen flauw idee had wat ik eigenlijk moest doen. Dat was snel opgelost met een privéles voor de vlaggendraagsters. Even snel alle commando’s doornemen en morgen wijst het vanzelf.

’s Morgens vond ik het toch wel spannend toen we stonden te wachten, tot de 21 kanonschoten voorbij waren en mochten gaan lopen. Net voor we gingen vertrok het andere Noorse korps voor ons en realiseerde ik me dat ik niet mijn rechterbeen, maar mijn linkerbeen aan moest sluiten, pfff op de valreep!

Eenmaal lopend zat het tempo er goed in. Goed doorlopen was ook echt nodig, want de ’men in black’ (Noorse slagwerkers) liepen gewoon door en waren al indrukwekkend genoeg.

Goed, na het rondje langs de monumenten hadden we het aardig door en vol goede moed gingen we om negen uur op weg voor de echte parade. Ik had me alleen niet beseft hoeveel mensen daarop af zouden komen. De slagwerker achter me zei dat ik de mensen gewoon aan de kant moest duwen en hard schreeuwen... Eh, welke mensen? We hebben vier dagen haast geen mens in het plaatsje gezien!

Waar ze vandaan kwamen weet ik niet, maar er stonden 20.000 mensen langs de route. Zo ongelooflijk indrukwekkend! Om daar aan te komen lopen met een heel korps achter je, de muziek, al het publiek met Noorse vlaggetjes en dan met de Nederlandse vlag te mogen lopen, was een heel gaaf gevoel. Je hoorde sommige mensen zich hardop afvragen van welk land het was, anderen wisten het gelijk.

En ja, het was heet, de vlag was zwaar, mijn voeten deden pijn, mijn arm deed pijn, maar dat alles was het dubbel en dwars waard. Een dag om nooit meer te vergeten!”

Dit artikel werd eerder ook gepubliceerd in 'De Juiste Toon' Editie 2, 2016, clubblad van Gouda's Harmonie De Pionier.